Bir Yolcunun Son Yağmuru / Yağmurla Gelen

“Sancılı bir rüyadan çıkmışçasına boktan hissediyorum kendimi uyandığımda. Parlak koyu kırmızı perdelerin arasından güneş ışığı sızmaya çalışıyor. Kalın perdelerden pencerenin ancak yarısını görebiliyorum. Ve ince beyaz perdeler de sanki dışarıda sadece beyaz renk varmışçasına başka bir şey göstermiyor bana. Yatağımdan umutsuzca yeni güne bakıyorum. Ve görüyorum dışarıda bulutların biriktiğini. Gözlerimi açmadan. Yalnızca bu kadarını görmek istiyorum. Yağmuru duyuyorum. Arada bir ürkütücü ama yine de bende güven ve huzur uyandırıyor; gök gürüldüyor. Ancak ve ancak ondan medet umabilirim.

Yağmur damlacıkları gecekondunun derme çatma çatısında hoş tınılar bırakıyor. Ve burası diğer tepeleri, ormanı görebilmek için oldukça yüksekte bir yer. Civarda başka bir yapı yok. Evin birkaç adım önü ve yanı başı dimdik aşağıya, dipteki dev kayalıklara uzanıyor. Diğer kısmında geniş alana yayılmış düz ve yemyeşil çayırlar. Tek tük ağaçlar. Daha da geride, nemli ve her daim sisli ormanın başlangıcı sayılabilecek dev meşe, çam ve akasya ağaçları.

Evin önüne çıkmaya karar veriyorum. Yalnızım. Sessiz odamdan ona saygı gösterircesine yine sessizce ayrılıyorum. Yarı aydınlık evin içinde kapıya doğru ilerliyorum sendeleyerek. Yağmurun sesi daha da yakın gelmeye başlıyor. İşte, tam karşısındayım! Kapıyı sonuna kadar açıyorum. O an yağmurun sesi daha da yükseliyor beni selamlarcasına. Ben de onu selamlamak üzere dışarı çıkıyorum. Nem. Oksijen. Soğuk. Sis. Toprak. Bulutlar… Hepsi içime doluyor, derin bir soluk çekiyorum. Karşı durulamaz, dik yüksek yamaçlı ulu tepeye bakıyorum. Onun kasvetli yamaçları karşısında, boğuk hisler içinde, çıplak ayağımla bastığım yumuşak toprağa saplanıyorum adeta. Farkına varıyorum. Ne kadar da umutsuz, ne kadar da anlamsızım onun karşısında. İçimde türlü ölüm hallerine girip çıkıyorum; bir yandan boğulmaya, bir yandan da dingin suyun derinliklerinde kurtulmaya çabalıyorum. O ise karşımda hareketsiz, cansız, uğultulu haliyle duruyor.

Ve işte bu haliyle ona teslim olmaya razıyım! Ona öylesine hayran kalıyorum ki… Başımı kaldırıp gökyüzüne bakıyorum: Yarılıyor! Parça parça oluyor gözümün önünde kırılarak. Korkuyorum. Ama huzurluyum. Bir yıldırım, bir öfke hemen üzerimde patlıyor sanki, uzanıyorum. Yetişemiyorum. Koyu ve açık tüm renkleri barındırıyor. Sarı, gri, mavi, kırmızı… Basık gökyüzü tüm duygularımı sıkıştırıyor ve içimde patlıyorlar. Ona ulaşmak istiyorum. Ama zannettiğim şey olmadığını biliyorum. Ve ona ulaşamayacağım. Kendimi kandırıyorum bile bile. Olmayan aşkıma ulaşmaya çalışıyorum. O bana sahip, ama ben değilim. Hiçbir şeye. Duygularımı bile o kontrol ediyor ve ben paramparça oluyorum. Sadece kullanılan bir aracım. Bu cırtlak renkli soyut düşüncelerden sıyrıldığımda kendimi yine merkezinde buluyorum dünyanın.

İyice ıslanıyorum bedenime vuran yağmur damlaları ile. Tam da yukarı baktığımda hepsi yüzüme çarpıyor bana doğru gelirken. Uçurumun daha da kıyısına ilerliyorum. Aşağı baktığımda boğuk sisin her yeri kapladığını görüyorum. Uzaklarda tek tük yükselmiş dev çam ağaçlarının zirveleri bu puslu bulutu deliyor. Birden kendimi bu yoğun serinliğin içine bırakma isteğiyle doluyor damarlarım. Gözlerimi açar mıyım, bilmiyorum. Durduğum tepenin ne kadar yüksek olduğu geliyor aklıma. Ürperiyorum. Atlamak için daha da çok istek duyuyorum. Aslında ne olduğunu bilmiyorum. Nasıl olacağını da. Derken gözlerim kararıyor. Sersemleşiyorum. Yana, ileri, geri savrulurken sırtıma sert bir darbe alıyorum…

Toprak daha serin kokuyor şimdi. Gözlerimi açtığımda mavi, kırmızı, gri ve sarıyı görüyorum sadece. Ve bana doğru gelen su damlaları. Islak çimenler titretmeye başlıyor bedenimi. Su damlalarının göz kapaklarıma vuruşuyla arınıyorum tüm gördüklerimden. Ve sis biraz daha geliyor üzerime. Güneş hala yok. Uzun zamandır yok. O olmayınca ben de olmuyorum. Ya da özgür kalıyor ruhum. Kulağıma ne olduğunu anlayamadığım bir melodi geliyor. Çok uzaklardan. İçinde günahı barındırıyor. Saflığı. Huzuru. Umut ve umutsuzluğun müthiş diyalektiğini. Hüznü.

Ağlamaya başlıyorum. Göz yaşlarım gözlerimi yakıyor da gidiyor. Olduğum yerde uyumak istiyorum. Ve sonsuza dek uyumak. Beni bu hale getiren şeyle yüzleşmek. Onu yok edemesem de, tam karşısında kendimi yok etmek. Her şeyin onun elinde olmadığını göstermek ona… Yapamam. Tüm bunları bile o yaptırıyor belki de bana. Ona meydan okuduğumu göstermeye çalıştığım yerde aslında onun biraz daha kuklası olacağım. Öyleyim de. Bu zamana kadar ruhum onun fahişesiydi ve o istediğini yapıyordu. Her lanet okuyuşumda umursamıyordu bile. Ben onun yanında ezilecek bir böcekten bile daha dikkate alınmazdım. Ne yapsam onun kontrolüyle oluyor, benden önce haberi oluyordu. Ona karşı bir tek davranışımda özgürüm: ahmaklığımda.

Ben kendimi her aciz hissettiğimde o biraz daha yüceliyor. Buna ihtiyacı var mı bilmiyorum, ama hep yaptı bunu ve onun bu saçmalığını artık görüyorum ve uyandım. Artık ona bir şekilde karşı koymalıydım. O nasıl oluyordu da her şeyin üstünde hüküm sürüyordu. Neydi o? Ona hüküm süren neydi öyleyse? O, kafamda soyut bir halde kaldıkça tüm bu sorulara yanıt bulamayacağımı biliyorum. Öyle isterdim ki şu dağı çepeçevre saran sisin içinde küçük bir molekül olmayı. Hissiz, cansız. Yaşamamayı ve ölmemeyi. Yok olmayı. Hiç var olmadan. Tüm bunlardan uzak. Hiç olsaydım. Bir hiç…

Hala umutsuz değilim aslında. Öldüğüm anda belki gerçekleşir bu dileğim. Tüm bunların olması gerekliydi ve o yere geldiğimde bir hiç olmayı hak etmiş olacağım. Ancak ölene kadar dayanamayacağım. Her an ölmek arzusu öylesine sarıyor ki beni…”

Bekledi, düşündü bir an kendince

Kanaat getirdi an bu andır

Ve yürüdü uçuruma, durdu kıyıda

Arkasından esen rüzgarla bıraktı kendini

Boşluğa, sonsuza yürüdü

Ardına bile bakmadan bu son yolculuğunda…